daralmak

blogcuk, galiba kafayı yiyorum!


Kendim kendime agır geliyor bugün. Kirpiğimin kenarında bir damla yaş var akmayı bekleyen; ne akıyor, ne kuruyor anlamıyorum!

Saçma sapan tripler fırlatıyorum çevreme de asıl kırıldığım kişiye tek laf edemiyorum.

Neden hep zor olmak zorunda hayat. Niye komplike herşey? Beynim neden düşünmeyi bırakmıyor arasıra! Tatil istiyrum beynime, bir uçak bileti alıp taaa canada'ya yollamak istiyorum onu. Biraz huzur bulabileyim diye..

Kimseye inanmak gelmiyor bugün içimden, iyi olan hiç bir şeyi düşünmek istemiyorum. Her şey kapkara tüm yollar tıkalı çıkışları bulamıyorum.

O bir damla yaş aksa bunların hepsi bitecek biliyor ama akıtamıyorum...

Ruhumu tırnaklayasım içimi kanatasım var... Küçük bir kkaplumbaga olasım evimi sırtıma alasım içine saklanasım var.

ilk bulduğum kucaga yatasım, saçlarımı okşata okşata uyuyasım var... Anneeeeeeee nerdesin anne?