Düş[(ün)(eme)]mek

Hey blog selam...

Sana bir şeyler yazmak istiyorum ben ama ya yüzeysel olacak yazdıklarım şu an, ya da bodoslama derine giricem.. Arada düşünemiyorum, arada konusamıyorum bu aralar...

Ya boş boş bakıyorum, boş düşünüyorum.. Ya da sürekli hayatı sorguluyorum nedense...

Çevremdeki insanları inceleme gibi bir huy oluştu bende, napıyorlar, neler dinliyor neler konusuyorlar, susuyorlarsa nelere susuyorlar, nasıl yemek yiyor ne tarz giyiniyorlar bla bla bla... Bunlardan ruh hallerini çıkartmaya çalışıyorum becerebildiğim kadar..

Ve görebildiğim tek şey çevremde, kocaman bir yalnızlık ve büyük büyük çemberler(ahhh blog taktım ben bu çemberlere, kafamın müsait olduğu bir gün çemberide yazacağım sana hatırlat)... Herkes bir hayat telaşında bir yerden bir yere yetişme çabasında koşturuyor. Kimi çalan telefonuna utangaç gözlerle aa canım bende seni arayacaktım ne zamandır. Hep aklımdasın aslında ama bir türlü denk gelemedik diye yalanlar uyduruyor istemsiz, kimi neden beni hiç aramadın diye sitem ediyor, oda aramamış olmasına rağmen...

Kimi iş yerinde çok çalıştığından şikayetçi hızlı hızlı yemegini yemek yiyor. Sanki bulunduğu yerden bir an önce kaçmak arkadaşlarından bir an önce uzaklaşıp kendini kocaman yalnızlığının içinde işe boğmak ister gibi, kimisi de belki biraz konuşabilir, birşeyler paylaşabiliriz edasıyla tabağındakilerle oynuyor yemeği uzatıyor yalnızlığında boğulmamak için...

Yani blog yaşam sürecimizi iyileştirdikçe zaman (sadece iletişimden bahsetmemekteyim.) bizi kocaman bir yalnızlığa itiyor sanki...

İnternette, telefonda e-mailde anlatabilirken bütün istediklerimizi, yüz yüze geldiğimizde sanki sadece suskunluklar anlatıyor gibi bizi... Böyle olmadık mı son zamanda, yazabilir ama konuşamaz olmadık mı? iki bilgisayar verseler arkadaşımızla buluştuğumuzda bize, sanki konuşmaktansa daha iyi yazabiliriz yan yanayken bile...

Offf.. yine saçmalıyorum.. ciddi ciddi iş edindim saçmalamayı..

Sen boşver bunları blog, saçmalıklarımı affet... Sanırım kendi yalnızlığımı örtmek düşünmemek görmemek için sürekli insanların davranışlarını yalnızlıklarını incelemekteyim bu ara...


Derine de inmeden yüzeyselde olmadan, yine anlatmak istedikklerimi anlatamadan sona geldim bile bak..
Buda böyle bir yazı olsun. İsmi de düş[(ün)(eme)]mek olsun...

Görüşürüz blog. Daha keyifli yazılarda görüşürüz.